Owocnik: młody w kształcie długiego lejka, w miarę wzrostu wytwarza kapelusz o średnicy od 1 do 5 cm, kształtu zazwyczaj regularnie okrągłego, chociaż dość często zdarzają się owocniki pozrastane z sobą o różnych formach (zdjęcie główne).

Kapelusz: najczęściej w formie rozpostartej z głębokim centralnym lejkiem (dołkiem); brzeg w czasie wilgotnej pogody w zasadzie całkowicie rozpostarty , wyschnięte zazwyczaj maja je podwinięte (fot. 18-19); w zależności od wieku, brzeg może być bardziej równy lub też postrzępiony co widać na zdjęciach zamieszczonych w galerii (fot. 15-17); barwa cynamonowa z intensywnym połyskiem u owocników suchych i młodych, cynamonowobrązowa lub brązowa u owocników namokniętych i zdecydowanie z mniejszym połyskiem; powierzchnia zazwyczaj delikatnie strefowna; brzeg znacznie jaśniejszy, żółty a nawet prawie biały u owocników jeszcze młodych i w średnim wieku, u starszych zabarwienie bardziej jednolite

Pory: od okrągłych do kanciastych, 2-3 na mm; barwy zazwyczaj od jasno do ciemno brązowej lub też cynamonowobrązowej, uszkodzone lub uciśnięte nie zmieniają barwy.

Rurki: do 3 mm długości

Trzon: barwy zbliżonej kolorystycznie do reszty owocnika, dość cienki, sztywny, praktycznie równy na całej długości, delikatnie owłosiony (aksamitny).

Miąższ; w odcieniach brązu, cienki i twardy, pod wpływem roztworu KOH natychmiast czarnieje.

Wysyp jasnobrązowy.
Zarodniki 10/06 x 4.5-7 µm, gładkie, eliptyczne.

Gatunkami podobnymi do niej są stułka trwała (Coltricia perennis) oraz Coltricia confluens.

Jak do tej pory chyba jeszcze dokładnie nie zbadano czy jest to grzyb mikoryzowy, czy też saprofit. Prawdopodobnie jednak jest on grzybem mikoryzowym, przynajmniej tak podają niektóre źródła. Występuje w każdym bądź razie tylko pod drzewami liściastymi. Wyrasta bezpośrednio na ziemi. Na terenie Puszczy Knyszyńskiej najwięcej jego stanowisk znajduje sie pod starymi dębami. Z moich obserwacji wynika, że woli miejsca o bardzo cienkiej warstwie ściółki a nawet jej zupełnie pozbawionej. Najczęściej zasiedla z lekka wyjeżdzone drogi leśne, ich pobocza lub też wydeptane ścieżki.
Rzadko spotykałem osobniki pojedyńcze. Najczęściej rośnie w grupkach po kilka sztuk, ale znam też miejsca gdzie ich liczebność dochodzi do kilkudziesięciu owocników. Egzemplarze rosnące blisko siebie, bardzo często mają pozrastane trzony jak i kapelusze.

Gatunek stułki (Coltricia) uważany za rzadki.
W przeciwieństwie do bardzo pospolitej, stułki piaskowej (trwałej), która potrafi zasiedlać lasy bardzo młode (szczególnie iglaste), ten gatunek upodobał sobie lasy liściaste i bardziej wiekowe. Jeszcze nie spotkałem jej w młodych zalesieniach, wobec tego, mogę pokusić się o stwierdzenie, że jej byt jest uzależniony od istnienia starszych drzewostanów liściastych.
W Puszczy Knyszyńskiej, występuje na niektórych stanowiskach jeszcze bardzo licznie, niestety, takich miejsc jest już coraz mniej. Najwięcej jej stanowisk zlokalizowałem w starych lasach, położonych przy trasie Supraśl - Krynki, w okolicach Czołnowa (około 5 km od Supraśla). W zasadzie są to lasy mieszane ale ten gatunek występuje zawsze w pobliżu starszych okazów drzew liściastych, takich jak na przykład dąb.

Niejadalna.

Owocniki z poniżej prezentowanych kolekcji nie zostały jeszcze sprawdzone mikroskopowo, wobec tego zachodzi podejrzenie, że być może część kolekcji należy do innego gatunku Coltricia a mianowicie C. confluens?