Kapelusz: średnicy do 8(13) cm; kształtu początkowo delikatnie stożkowatego, z wiekiem coraz bardziej płaskiego z centralnym lekkim wgłębieniem; skórka mocno śluzowata nawet w czasie suchej pogody, w okresie wilgotnym, niemal opływająca śluzem; barwy orzechowej, brudno-szarobrązowej, z liliowym odcieniem, z wiekiem nieco blednie a na powierzchni mogą pojawiać się znacznie ciemniejsze (praktycznie czarne) plamy; brzeg długo podwinięty, zazwyczaj z resztkami śluzowatej osłony (fot. 05).

Blaszki: rzadkie, przeważnie dość daleko zbiegające na trzon, barwy za młodu białawej, z wiekiem cimniejsze z liliowym odcieniem.

Trzon: na całej długości lepki, z wyraźnie widocznym śluzowatym pierścieniem; nad pierścieniem białawy, pod nim chromowożółty lub cytrynowożółty; wewnątrz pełny.

Miąższ: barwy białawej, jedynie u podstawy w trzonie żółtawy; smak łagodny, zapach słaby.

Wysyp zarodników prawie czarny o odcieniu czerwonobrązowym.
Zarodniki cylindryczno-wrzecionowate, gładkie, brązowoszare, 18-22 x 5-8 µm.

Pozostałe z rodzaju Gomphidius:

• klejówka różowa (Gomphidius roseus) - rzadka na nizinach i również jadalna. Osiągająca znacznie mniejsze rozmiary, zabarwienie kapelusza różowo-czerwonawe.
  
• klejówka plamista (Gomphidius maculatus) - również gatunek znacznie rzadszy o innym, cielistoochrowym lub brązowocielistym ubarwieniu. Rośnie pod modrzewiami. Również jadalna.
  
  

Podobnej budowy ale o innym ubarwieniu jest klejek czerwonawy (Chroogomphus rutilus). Różni się barwą miąższu. Gatunek również jadalny więc pomyłka niczym nam nie grozi.

Mniej obeznani z tym gatunkiem mogą pomylić młode owocniki z niektórymi zasłonakami, wśród których wystepują gatunki trujące. Z tego powodu zaleca się ostrożność przy jej zbiorach.

W skali kraju gatunek uważany za średnio pospolity, częstszy w górach niż na niżu. Na terenie Puszczy Knyszyńskiej pojawia się jednak masowo i w dużych ilościach, oczywiście w odpowiednich dla siebie siedliskach, czyli wybitnie pod świerkami.
Wyrasta od lata do jesieni.

Gatunek jadalny, szczególnie polecany na susz.

W Polsce północno- wschodniej nie ma tradycji jego zbierania i chociaż niektóry uważają go za gatunek bardzo smaczny, w tym rejonie jest lekceważony i pomijany.
Przed spożyciem zalecane jest usunięcie skórki kapelusza, która u bardziej wrażliwych osób, może wywołać wymioty i biegunkę.